นิทานอีสป เรื่อง กระต่าย วีเซิล และแมว

กระต่ายตัวหนึ่งออกจากรังเพื่อหาต้นโคลเวอร์กินเป็นมื้อเย็น แต่มันลืมลงกลอนประตูบ้านของมัน และเมื่อมันจากไป วีเซิลตัวหนึ่งก็เดินเข้ามาและวางมาดขรึมประหนึ่งอยู่ในบ้านของตัวเอง เมื่อกระต่ายกลับมาก็เห็นจมูกวีเซิลที่ยื่นออกมาตรงทางเข้าประตู ฟุดฟิดๆ สูดอากาศบริสุทธิ์ 

           กระต่ายโมโหโกรธาเท่าที่กระต่ายสักตัวจะโกรธได้ มันขอให้วีเซิลออกไป แต่เจ้าวีเซิลกำลังสบายอกสบายใจเต็มที่ มันเริ่มรากงอกแล้วด้วย 

           แมวแก่เจ้าปัญญาตัวหนึ่งเผอิญได้ยินการโต้เถียงและเสนอตัวสะสางเรื่องนี้ให้

           "เข้ามาใกล้ๆ ข้าหน่อย" เจ้าแมวพูด "หูข้าไม่ค่อยดี เอาปากพวกเจ้าเข้ามาจ่อใกล้ๆ หูข้าเลยนะ ตอนที่พวกเจ้าเล่าข้อเท็จจริงให้ข้าฟังน่ะ"

            สัตว์ทั้งสองทำตามที่แมวบอกโดยไม่เฉลียวใจแม้แต่น้อย พริบตานั้นพวกมันก็ตกอยู่ภายใต้กรงเล็บแมว คงไม่มีใครแย้งได้ว่าการโต้เถียงนั้นได้รับการสะสางเรียบ

:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::

ผู้ที่แข็งแกร่งชอบสะสางปัญหาโดยอาศัยข้อได้เปรียบของตัวเอง

:: พุทธภาษิต ::

อปฺปเกนปิ เมธาวี     ปาภเฏน วิจกฺขโณ
สมุฏฺฐาเปติ อตฺตานํ     อณุ อคคึว สนฺธมํ 

ผู้มีปัญญาเฉลียวฉลาดย่อมตั้งตนได้ด้วยต้นทุนแม้น้อย 
เหมือนคนก่อไฟน้อยขึ้นฉะนั้น